Aktualności
DZIEŃ PROFILAKTYKI
Już po raz drugi w naszej palcówce odbył się „Dzień profilaktyki”. Tym razem spotkanie naszych wychowanków i gości przebiegało pod hasłem STOP PRZEMOCY.
Grupy wychowawcze i grupa socjoterapeutyczna zaprezentowały filmowe prace , w których młodzi ludzie podjęli problem przemocy domowej i rówieśniczej. Prace te zrobiły na widowni mocne wrażenie i to nie tylko ze względu na temat ale ze względu na ich artystyczną formułę. Grupa pierwsza przygotowała film zrobiony techniką teatru cieni : Scenka profilaktyczna- Bo zupa była zasłona. Był to wstrząsający obraz domowej przemocy do piosenki Czesława Mozila „Pożycie małżeńskie”
Grupa druga zrealizowała teledysk : „Stop przemocy” do teksu napisanego przez wychowanka . Piękne, przejmujące zdjęcia, ciekawe ujęcia , bolesny tekst. I marzenie charakterystyczne dla wielu młodych ludzi , którzy nie zaznali w swoim życiu bezpieczeństwa, rodzicielskiej miłości , marzenie o szczęśliwej , kochającej się rodzinie.
Grupa szósta natomiast w swojej filmowej prezentacji skupiła się na odpowiedzi na pytanie : Jeżeli nie agresja to co? Przedstawiła świat agresora, ofiary i świadka, wszystkich uwikłanych w akt przemocy.
Grupa szósta natomiast w swojej filmowej prezentacji skupiła się na odpowiedzi na pytanie : Jeżeli nie agresja to co? Przedstawiła świat agresora, ofiary i świadka , wszystkich uwikłanych w akt przemocy. Grupa socjoterapeutyczna zaprezentowała nakręcony przez siebie film dokumentalny mówiący o przemocy rówieśniczej. Z wychowankami zakładu, studentami i kierownikiem internatu jeden z uczestników grupy przeprowadził wywiady zadając pytania dotyczące bardzo ważnych aspektów przemocy w relacjach między ludźmi. Między innymi intersujące odpowiedzi uzyskano na pytanie: Jeżeli przemoc jest czymś złym, to dlaczego w ogóle istnieje? Rozmówcy motywy stosowania przemocy wobec drugiego człowieka znajdowali we wnętrzu agresora i w jego potrzebie podbudowania swojego poczucia wartości. Mówili również o strachu , który prowokuje do ataku aby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Wspominali również o doświadczeniach agresora w rodzinie, w której sam był ofiarą.
Po projekcji filmów odbyła się dyskusja, w której brali udział wychowankowie, studenci IPSiR-u UW i APS, wychowawca i pracownik naukowy Akademii Pedagogiki Specjalnej. Rozważano problem : Co my wszyscy możemy zrobić aby ograniczyć akty przemocy wśród ludzi? Spotkanie zakończył występ byłego wokalisty zespołu „Oddział zamknięty” Jarosława Wajka, który śpiewał o miłości, dobru, o nadziei. Na koniec wychowankowie, pracownicy i goście wzięli udział w zabawach integracyjnych w naszym parku. Napięcie, które towarzyszyło wszystkim z powodu tak trudnego i bolesnego tematu, zostało zneutralizowane przez wspólną zabawę w atmosferze wzajemnej życzliwości.
Wychowankowie Studzieńca dla dzieci
Grupa socjoterapeutyczna „No Name”, prowadzona przez panie: Gabrielę Sawicką – Kalinowską i Agatę Sosnowską zorganizowała konkurs na najlepszą bajkę grupową. Rozstrzygnięcie konkursu odbyło się 28 lutego podczas „Karnawałowego spotkania miłośników baśni”. Najlepszą bajkę wybierało bardzo surowe jury – zaproszone na przedstawienie dzieci. Nagrodę Dyrektora zakładu wygrała grupa II.
Link do fotoreportażu: Wychowankowie Studzieńca dla dzieci
.JPG)
.JPG)
 (Custom).JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Wizyta studentów niemieckich
W dniach 19.10-24.10.2012 gościliśmy u siebie studentów niemieckich z Uniwersytetu w Kolonii wraz z kadrą naukowo - dydaktyczną. Ideą przewodnią wizyty było zapoznanie się z polskimi placówkami zajmującymi się młodzieżą z zachowaniami problemowymi oraz wymiana doświadczeń w zakresie metod i programów pracy z nimi.
Prof. dr Philipp Walkenhorst wygłosił dla swoich studentów i dla pracowników naszej placówki wykład na temat: Trening kompetencji społecznych w niemieckiej praktyce resocjalizacyjnej. Philipp Walkenhorst jest autorem wielu pozycji w tym zakresie, zwolennikiem resocjalizacji poprzez trenowanie umiejętności społecznych, życiowych, socjalnych. W tym upatruje skuteczności oddziaływań resocjalizacyjnych. Podzielił się również z nami wynikami przeprowadzonym przez siebie badań. Przedstawiony przez niego program realizowany z młodzieżą trudną w warunkach wolnościowych wzbudził zainteresowanie obecnych. Zwrócono uwagę na proces doboru uczestników do grup treningowych maksymalizujący skuteczność programu. Z programu wyeliminowano bowiem młodych ludzi z problemem uzależnienia.
.jpg)
Na terenie naszej placówki poza formą studyjną wizyty studenci aktywnie uczestniczyli w zajęciach organizowanych w internacie. W każdej grupie prowadzili ćwiczenia przygotowane przez siebie , natomiast nasi wychowawcy przygotowali zajęcia pozwalające na wymianę wiedzy na temat naszych krajów oraz zmniejszenie bariery językowej.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Rada szkoleniowa zakładu – październik 2012
Kontynuując dobrą praktykę organizowania w naszym zakładzie rad szkoleniowych i w tym roku postanowiliśmy zmierzyć się z istotnymi problemami występującymi w naszej codziennej pracy. W latach poprzednich zajmowaliśmy się zagadnieniami takimi jak narkotyki i dopalacze czy zachowania agresywne. W tym roku zorganizowana w dniu 25.10.2012r. Rada Zakładu poświecona została analizie występowania zjawiska „drugiego życia” w zakładach poprawczych.
Członkowie zespołu diagnostyczno – korekcyjnego przygotowali miniwykład na temat podkultury przestępczej. Zaprezentowano także wyniki badań ankietowych wypełnionych przez wychowanków oraz pracowników pedagogicznych naszego zakładu. Następnie zachęcono wszystkich uczestników Rady do dyskusji na temat występowania przejawów zjawiska „drugiego życia” w naszym zakładzie oraz skutecznych sposobów zapobiegania mu.
Naszym zdaniem rada szkoleniowa miała wysoką wartość merytoryczną, przedstawiony problem został potraktowany poważnie, a wypracowane sposoby eliminowania przejawów zachowań podkulturowych pozwolą nam na skuteczniejszą pracę wychowawczą oraz lepsze zrozumienie funkcjonowania nieletnich w warunkach zakładu poprawczego.
Program socjoterapeutyczny SOS
Każdy, kto prowadzi grupową terapię z młodzieżą w placówkach poprawczych czy wychowawczych, wie jak trudno zmotywować ją do podjęcia pracy nad sobą. Pensjonariuszy takich placówek charakteryzuje duże poczucie zagrożenia oraz przekonanie, że ujawnianie siebie jest źródłem wielu kłopotów w funkcjonowaniu w relacjach z kolegami. To przekonanie nie jest irracjonalne. Konieczność przystosowania się do warunków placówki i pozostawania w niej dłuższy czas wymusza na nich respektowanie oficjalnych zasad jak i zasad rządzących społecznością wychowanków. Ujawnianie siebie zarówno od strony ograniczeń jak i potencjału niesie ze sobą ryzyko wykorzystania tego w nieformalnym życiu młodych ludzi. Świadome tego zagrożenia przygotowałyśmy program, który poprzez wprowadzenie pewnych strukturalnych rozwiązań umożliwia realizowanie celu terapeutycznego zmniejszając poczucie zagrożenia uczestników programu.
Każdy pensjonariusz placówki wie, że jest wychowankiem zakładu poprawczego, synem, uczniem, czyli bez większego trudu potrafi identyfikować siebie w kategoriach społecznych, z punktu widzenia pełnionej roli. Inaczej jest, gdy zadamy młodemu człowiekowi pytanie : jaki jest , dążąc do wyłonienia jego wizji siebie. Wówczas najczęściej otrzymujemy odpowiedź, że nie lubi mówić o sobie. Znaczy to, że nie wie kim i jaki jest. Taka odpowiedź nie wyróżnia ich spośród innych młodych ludzi rozwijających się w środowisku naturalnym, bowiem okres adolescencji charakteryzuje się miedzy innymi tym, iż tożsamość osobista dopiero się kształtuje. Dochodzenie do własnej tożsamości jest długą, mozolną pracą nad sobą, a trudności w kreowaniu swojego "ja" są konsekwencją istniejących warunków społecznych, które nie zawsze stwarzają możliwości do samorealizacji, bo nie są wolne od konfliktów i zagrożeń, napięć i sprzeczności. Wychowanek placówki ten proces przechodzi w warunkach zakładu poprawczego. Instytucjonalne środowisko ogranicza budowanie wizji siebie do doświadczeń w warunkach kontrolowanej, przymusowej aktywności. Tożsamość osobista wychowanka zakładu poprawczego będzie więc wypadkową przeżywanych przez niego sytuacji kreowanych przez kadrę i kolegów. Ubogi zakres doświadczeń i relacji społecznych musi więc mieć niekorzystny wpływ a na pewno ogranicza wizję samego siebie.
Istotą programu socjoterapeutycznego SOS było umożliwienie uczestnikom doświadczania siebie w sytuacjach społecznych poza środowiskiem zakładu i w najbardziej zbliżonych do warunków naturalnych w celu budowania tożsamości osobistej. Podstawowym więc celem programu było pozyskanie przez członków grupy wiedzy na swój temat oraz skorygowanie wyobrażeń o sobie. Liczono również, że efektem ubocznym będzie pozyskanie przez nich pewności w sobie i poczucia wpływu na swój los. Założono również, że zajęcia te będą kształtować wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka. Aby program miał walor wychowawczy sytuacje społeczne, w tym sytuacje korygujące, przeciwstawne do dotychczasowych urazowych doświadczeń kreowane były wokół idei niesienia pomocy.
Jednym z wielu projektów programu było przystąpienie do akcji charytatywnej Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Wychowankowie zorganizowali aukcję przygotowanych przez siebie świątecznych eksponatów: bombek, choinek, świątecznych pierników. Pozyskali na rzecz tej inicjatywy księdza byłego kapelana zakładu. Przeszli cały etap planowania pracy i zrealizowania zamierzenia. Mieli okazję doświadczyć siebie w sytuacjach będących naturalną konsekwencją pracy zespołowej. Zmierzyli się z konfliktami, własnymi ograniczeniami, odkrywali swoje zasoby, motywacje, poznawali swoje reakcje na stres, określali oczekiwania wobec siebie, zaznawali konstruktywnej samodzielności. Okazane przez uczestników aukcji uznanie dało wychowankom poczucie sukcesu a osobiste podarowanie niebagatelnej sumy uzyskanej z aukcji Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy wywołało w nich uczucie zadowolenia z bycia pomocnym, pożytecznym człowiekiem. Wspomnienie tego doświadczenia budziło w nich przyjemne emocje, które wprost ujawniały się. Mówili o dumie, satysfakcji, radości, szczęściu. Są to uczucia, które bardzo rzadko mieli okazję przeżywać w swoim dzieciństwie, a prawie w ogóle w warunkach zakładu poprawczego.
Drugim ważnym doświadczeniem było spotkanie z ludźmi niosącymi pomoc. Chłopcy byli z wizytą w Powiatowej Straży Pożarnej w Gorodzisku Mazowieckim. Mieli okazję porozmawiać ze strażakami na temat ich pracy, uczuć jakie towarzyszą podczas ratowania życia i dobytku ludzi dotkniętych klęską. Czterech chłopców z grupy miało okazję uczyć się udzielania pomocy w ekstremalnych warunkach uczestnicząc w kursie pierwszej pomocy organizowanym przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy.
Doświadczenia zdobyte podczas realizacji programu SOS nie byłyby tak istotne z terapeutycznego punktu widzenia, gdyby nie rozwiązania strukturalne. Każde bowiem zajęcie stacjonarne mające charakter czysto socjoterapeutyczny, jak i spotkania z ludźmi z poza kręgu zakładowego czy też realizacja zadania zespołowego kończyła się rundką udzielania sobie nawzajem informacji zwrotnych. Zdobyta podczas niej wiedza na swój temat była odnotowywana w specjalnym, osobistym notesie. W ten sposób doświadczanie siebie było nazwane a zasób wiedzy o sobie powiększany. Socjoterapeutyczna zasada dobrowolności ważna dla budowania poczucia bezpieczeństwa uczestników w warunkach zakładowych często uniemożliwiała postęp w realizacji celów terapeutycznych. Nie pozwalała ona na werbalizację doświadczanych przez uczestników sytuacji, ponieważ wychowankowie z obaw przed kolegami skwapliwie korzystali z tej zasady odmawiając dzielenia się poglądami, refleksjami na forum. Wprowadzenie osobistego notesu objętego tajemnicą było więc rozwiązaniem umożliwiającym werbalizację zdobywanych w toku zajęć doświadczeń. W celu budowania obrazu samego siebie zastosowano również narzędzie RBS (Reflected Besr Self), które wykorzystywane jest do budowania najlepszego własnego „ja”. Służyło ono korygowaniu wyobrażeń o sobie. Narzędzie to daje możliwość poznania swoich mocnych stron i sytuacji, w których one się ujawniają.
Efekty programu
Wielu socjoterapeutów zastanawia się jak badać efekty realizowanego programu. Stawia sobie pytanie co oznacza jego skuteczność i jak ją mierzyć. Na użytek tego programu przyjęłyśmy, że o jego efektywności będzie mówić nam ilość wpisów w osobistym notesie. Poza tym do badania efektywności zastosowałyśmy narzędzie okno Johari’ego badające stan samoświadomości. Natomiast o realizacji celu rozwojowego będzie świadczyć ilość skojarzeń do wyrażenia SOS o charakterze emocjonalnym. Zastosowane wskaźniki wyraźnie mówiły o istotnych zmianach w samoświadomości jak i emocjonalności uczestników grupy socjoterapeutycznej. W osobistych notesach na pierwszychzajęciach chłopcy odnotowali od 0 do 5 określeń: jaki jestem. Pod koniec programu lista zwiększyła się znacząco. Uczestnik, który początkowo nic nie mógł powiedzieć o sobie na końcu uzyskał 9 określeń jego opisujących. U innych średnio przybyło po osiem cech. Efektywność programu potwierdziło narzędzie Johari’ego. Powiększyła się wiedza na swój temat oraz obszar wiedzy o sobie znanej i innym. Mapa myśli, narzędzie badające realizację celu rozwojowego: również wskazywało na postęp. W liście skojarzeń do wyrażenia SOS pojawiły się (czego nie było na początku programu) skojarzenia dotyczące uczuć: duma, satysfakcja, smutek, radość, rozpacz a nawet pojawiło się takie wyrażenie jak potrzeba działania. Na tej podstawie można wysnuć wniosek, że powiększył się zakres spostrzeganych emocji jakie towarzyszą pomagającym jak i osobom, którzy pomocy potrzebują z nadzieją, że przybyło uczestnikom trochę więcej wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka. Dane z obserwacji wychowanków przy realizacji zadania zespołowego daję podstawę sądzić, że faktycznie nastąpiła zmiana w tym zakresie.
Materialnym efektem programu było pozyskanie przez wychowanków 520 zł ze sprzedaży własnoręcznie wykonanych ozdób świątecznych na aukcji zakładowej i przekazanie ich podczas koncertu organizowanego w Żyrardowie Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy.
Gabriela Kalinowska, Agata Sosnowska
Zebranie rodziców 2012
W dniu 19 lutego 2012 roku odbyło się kolejne już spotkanie z rodzicami naszych wychowanków. Na zebraniu stawili się wszyscy pracownicy pedagogiczni. Do dyspozycji rodziców byli więc: dyrekcja zakładu, wychowawcy, nauczyciele, członkowie zespołu diagnostyczno – korekcyjnego.
W trakcie spotkania rodzice mieli możliwość zapoznać się z informacjami o zachowaniu i postępach w nauce swoich synów. Mogli także osobiście porozmawiać o występujących w ich rodzinach problemach wychowawczych i wspólnie z kadrą poszukać najbardziej skutecznych sposobów ich rozwiązywania.
W ramach pedagogizacji rodziców zostały także przedstawione trzy ciekawe prezentacje multimedialne na temat oferty resocjalizacyjnej zakładu, form pomocy następczej dla usamodzielniających się wychowanków oraz rozpoznawania i przeciwdziałania zażywania różnych substancji psychoaktywnych. Po części oficjalnej rodzice mieli również okazję spotkać się ze swoimi synami.
Każdego roku systematycznie zwiększa się liczba
